ÇEVGAN

“Kâbe Kavseyni ev edna!” Yani ok atmak için gerilen yayın iki kavisi kadar hatta ondan bile daha yakın, veciz ifadesi kullanılıyor…

Batı’ da Polo diye bilinen Çevgan atlı bir spordur… Geniş bir meydanda meydanın iki tarafında oluşturulan kaleler ve iki atlı takım ellerindeki çevgan denen ucu eğri sopayla topu kalelere atmasıyla oynanır… Bazen de tek kale oynanan çevgan sporunda atın ve binicinin çok güçlü ve mukavemetli olması beklenir... At ile sporcu tam bir uyum içinde olmalı… Atın cesur, atik güçlü ve kıvrak olması zorunludur… Tabi ki sporcu içinde geçerli… Cirit, atlı okçuluk, gökbörü ve çevgan sporları barış zamanında yapılan aslında bir savaş sanatı ve sporudur.

            Çevgen sporuna tasavvufi anlamlar katan mutasavvıflar, erenler ve şairler de olmuş… Guy-u Çevgen başlıklı risaleler yazılmış… Guy yani top insanı temsil ederken Çevgen yani ucu eğri değnek ise kaza ve kaderi temsil etmiştir… İnsan, kaza ve kaderin cilvesiyle, bela ve musibetlerin şiddetiyle olgunlaşan bir canlıdır bana göre… Asırlarca sevgi dilini en iyi ifade eden Yunus Emre bakın yüzyıllar öncesinden nasıl sesleniyor: “Erenler meydanında yuvarlanır top idim… Padişah Çevganı’ nda kaldım ise ne oldu…”    

 Guy-u Çevgen aşkın da bir sembolü halene gelmiştir. Divan Edebiyatında… Sevgilinin saçı, saçının zülüfleri Çevgan’ a benzetilirken, aşıkın başı onun önünde bir top gibi görülmüştür…

Belki de o yüzden Necati;

 “Şah-ı meydan-ı muhabbette oyunumdur benim…